Kahramanmaraş merkezli depremlerin ardından iki yıl geçti. Ülkenin hemen her yerinde yürüyüşler, anmalar düzenlendi. Binlerce kişinin ölümüne yol açan depremin acıları henüz dinmedi.
Kimileri basın açıklaması, yürüyüşler, paneller ile 6 Şubat depremlerini anarken, kimileri sanatı ile büyük felaketin yaşamdan aldıklarını, yaşananları tarihe not etti. Türkiye’nin dört bir yanında edebiyat öğretmenliği yapan şair ve yazar Şerif Kaya da 6 Şubat depremlerine yönelik yazdığı şiiri Çukurova Bülten ile paylaştı.
“Bu vesileyle, Çukurova Bülten Haber Merkezi olarak 6 Şubat 2023 depremlerinde yitirdiğimiz onbinlerce insanımızı anıyor, hatıraları önünde saygıyla eğiliyoruz”.
SON SENFONİ(04.17)
terkedilmiş bir sevgili gibiydi
her yer!
dağınık saçlar,
şiş gözler
ve feri kaçmış bakışlar..!
kodlarını ezberletiyordu dünyaya sanki;
son kaşe;
altı iki yirmi üç 04:17!
sokaktaki koşuşturmanın,
yetişme çabasının yerine
bir dala konmuş kuşların,
bir köşeye sinmiş kedilerin
bekleyişi vardı
umutsuzca..!
dünyanın bütün ezberlerini sıfırlayacak
bilinmezlikleri beraberinde getirecek.
artık ne Hiroşima’dan
ne de Nagazaki’den söz edilebilir
Mezopotamya dururken!
Bir sevgilinin,
sevgi dolu dokunuşu değildi bu,
uykunun en tatlı saatinde
bizi uyandıran.
Vedalaşmak için üç gün süre verilen
Mübadele günleri de değildi
Hele ki Dersim Göçü hiç değildi!
“SS” subayının
kapı tekmeleyen,
duvarları üstümüze yıkan bağırışıydı sanki!
Bebeleri elinden alınan annelerin
çığlıklarını bile geçmişti
feryat figanlar..!
o son bakışa
o son dokunuşa bile izin vermeden…
çalınan son boru olmuştu;
kebap tezgahındaki
güleç yüzlü
Çukurovalının;
dondurma tezgahındaki
akrobatik gösterisi de yarım kaldı
Maraşlının;
adını ilinden alan
fıstık bahçeleri de sahipsiz kaldı
Anteplinin!
kayısısının tadı kalmadı
Malatyalının;
yanmaz olmuş “çıra”sı
Harputlunun;
bir anne sıcaklığıyla
kucaklayıp sarmalayan,
surları bile koruyamamış
taşı kara,
yazgısı kara
Diyarbakırlının;
peygamberler, nebiler şehri dememiş
boşaltmış tüm isotunu üstüne
Urfalının;
Kilis’e de bir nara savurmuş
öfkesi dinmemiş
bir canavar kızgınlığı ile!
Son sözünü ise;
kültürler, medeniyetler,
tatlar, güzellikler şehri
Antakyalı’ya…!
Vedasını bile yapamadan ayrılan
sevgilinin uzattığı el boş kaldı,
ne baba elini uzattı,
ne de annenin feryat figanı duyuldu;
hamasetleri dinleyecek
kimseler kalmamışken ortalıkta
bildik nutuklar atıldı;
“yaraları saracağız!” diye!
oysa ki
mutsuz bekleyişler, sessiz çığlıklar,
feryat figanlar göğe yükseldi;
birbirine karışmış bütün sesler
tıpkı
kemanın yürek yakan inlemesi,
çellonun tellerinde
raks eden parmakların hüneri
davulun davudi sesi gibi;
oluşturuyordu orada
maestrosu belli olmayan bu son senfoniyi!Şerif Kaya
06.02.2023/Adana